به یاد عمو درج؛ مردی که زندگی را هر روز «فیلم» می کرد

پیست اتومبیلرانی آزادی حالا برای ما خبرنگاران یادآور یک حادثه تلخ است؛ تراژدی از دست دادن دوست و همکار عزیزمان حمیدرضا درجاتی که به واسطه عدم استاندارد سازی فضای گاردریل ها و محل استقرار فعالان رسانه، مورد برخورد با یکی از خودروهای مسابقه قرار گرفت و در کمتر از چند ساعت آسمانی شد.

تصاویر این حادثه، به دلیل شدت اصابت و دلهره آور بودنش، به سرعت در شبکه های اجتماعی منتشر و به قول معروف وایرال شد. رسانه های تخصصی حوزه خودرو، پیج های فالوور پسند و و برخی رسانه های زرد همیشه به دنبال کلیک، صحنه های برخورد را از چند زاویه بازنشر دادند و مایی که حمیدرضا یا همان عمو درج را می شناختیم، مجبور به تحمل این صحنه های دردناک بودیم.

اغلب همکاران در متن اخبار، درجاتی را عکاس ورزشی خطاب کردند که خب البته سابقه قابل توجهی هم در این عرصه داشت. اما در دو سه سال اخیر او بیشتر فری لنسر یا همان تصویر بردار آزاد بود که در حوزه شهری و معرفی ابنیه تاریخی با تجهیزات عجیب و غریب خودش تصویر برداری می کرد.

درجاتی جزو اولین کسانی بود که تصویربرداری ۳۶۰ درجه را در تهران کلید زد و بارها و بارها از طریق آپارات، یوتیوب و اینستاگرام ما را به سفر مجازی در ساختمان های تاریخی شهرهای مختلف مهمان کرد.

گفته شده که او در آثاری همچون سریالهای "وحشی"، "تاسیان"، "ازازیل" و "جان سخت" به عنوان بدلکار فعالیت داشته که البته من نمی دانم چقدر این موارد مستند است و اطلاعاتی هم درباره اش ندارم.

اما توانمندی اش در کار با به روزترین دوربین ها و تدوین بسیار حرفه ای آثارش باعث شد که در طول حدود دو دهه به یکی از چهره های اثرگذار در فضای مدیا بدل شود.

عمو درج از بین ما رفت و من از دیروز با چند سوال در ذهنم مبهوت ماندم.
اینکه چطور می شود یک نفر با این همه شور زندگی در کسری از ثانیه برای همیشه به آسمان پر بکشد؟
چطور می شود با تمام دلت برای انجام کاری بروی و فرشته مرگ در همان نقطه منتظرت باشد؟ آیا این چنین از دنیا رفتن، نامش شهادت نیست؟
چند نفر از بچه های رسانه همانجا و از فاصله یکی دو متری شاهد این صحنه بودند؛ آنها الان چه حالی دارند؟
همسر و خانواده ارجمند عمو درج که او را دیروز صبح حی و حاضر دیده بودند، چطور این اتفاق را باور می کنند؟
آن راننده احوالش چطور است؛ آیا توانسته شب تا صبح پلک بر هم بگذارد؟
مسئول پیست آزادی چطور؟
وزیر ورزش و جوانان چطور؟

پاسخ این سوالات را نه من می دانم و نه احتمالا شمایی که یادداشتم را می خوانید. اما رسانه ها می گویند اگر پیست آزادی را یک مقداری استاندارد سازی می کردند، اصابت خودرو با کناره های پیست به جان باختن عمو درج و عزادار شدن جامعه رسانه ای ایران منجر نمی شد.

حمیدرضای عزیز روحت شاد... به یادت هستم و کاش حداقل تو بدانی امید به اینکه کسی برای جان خبرنگاران در این کشور دل بسوزاند ندارم اما آرزوی آن را که می شود داشته باشم.