جوانمردی در سیبل بی فرهنگی؛ فوتبال ایران باخت!

فصل جاری فوتبال در حالی به پایان رسید که چهره قهرمان آن بالاخره نو شد و فوتبال شهرستان بار دیگر توانست از سیر سایه پایتخت نشینها بیرون بیاید. اما متاسفانه بر خلاف انتظارها این فوتبال نتوانست دستاورد فرهنگی برای ورزش کشور داشته باشد!

 از روزی که قرار شد فوتبال و کلا ورزش تصویر تازه از جوانمردی و رشد فرهنگی در همه ابعاد را به ارمغان بیاورد انتظار داشتیم فوتبال ایران هم در این مسیر با پیشرفت های چشمگیری روبرو شود. باشگاه ها عنوان فرهنگی را به پیشوند نام خود اضافه کردند تا نشان دهند در این راه عزمی جدی دارند. تبلیغات در این راه زیاد بود و منتظر بودیم تا این تبلیغات اثر خود را بر ورزش پر طرفدار ایران بگذارد. اما ظاهرا هر چه جلوتر می رویم کمتر به نتیجه دلخواه نزدیک می شویم و به جایش هر روز از فرهنگ لازم جوانمردی دورتر می شویم. حتما یک جای کار دچار اشتباه شده ایم که داریم از اهدافمان دورتر می شویم. نمی خواهیم همینطوری در مورد این موضوع مهم موضع بگیریم و در قالب شعار حرف بزنیم. باید واضح تر و موردی راجع به آن حرف بزنیم تا بهتر بفهمیم چرا جوانمردی در این فوتبال هدف قرار گرفته و ورزش ما دچار خسران و زیان شده است. 

سکوهای ملتهب بی فرهنگ!

اینکه روی سکوهای ورزشگاه شاهد رفتارهای عجیب و گاها زشت از سوی عده ای هوادار فوتبال هستیم قطعا اتفاق جدیدی نیست! اما چیزی که این برخوردها را تندتر و زشت تر جلوه می دهد اینست که حالا بانوان را نیز در کنار هواداران مرد نیز در ورزشگاه شاهد هستیم. این روزها در روی سکوها شاهد کری خوانی های تند از سوی هواداران خانم هستیم. این در حالی است که انرژی که خانمها برای هواداری از تیمهای محبوبشان می گذارند واقعا بیشتر از آقایان است و آنها انگیزه بیشتری برای بروز احساسات خود در ورزشگاهها دارند. شاید دور کردن آنها از اجتماعات مردانه که برای حفظ آرامش آنهاست مزید بر علت شده تا آنها هم بی پروا نسبت به وقایع ورزشگاه از خود واکنش نشان دهند و این حس بی پروایی را به واسطه دوری از هوادارن مرد در خود تقویت کردند! پخش شدن تصاویر این واکنش ها در فضای مجازی نشان داده که خانم ها هم نمی خواهند چیزی از هواداران آقا کم بیاورند و می خواهند نشان دهند آن ها هم در استفاده از الفاظ زشت توانمند هستند! اما واقعا چرا باید اینطوری باشد. 

چرا اصلا باید در ورزشگاه شاهد رفتار تند از سوی هواداران باشیم. فوتبال یک سرش برد است و سر دیگرش باخت. قرار نیست به خاطر این مسئله هواداران فوتبال به خود اجازه دهند فرهنگ جوانمردی را زیر سوال ببرند. شاید این هواداران کنار هم باشند بیشتر خجالت بکشند و کمتر به خود اجازه دهند بی پروا باشند. خانم و آقا کنار هم باید فضا را از زشتی ها پاک کنند نه اینکه مکمل رفتار تند یکدیگر باشند!

نتیجه این است که بخش های فرهنگی فوتبال ما واقعا در حل این مشکل بزرگ ناکام بودند و بودجه های فرهنگی خود را رسما به باد دادند. آنها نه شناختی درست از نسل هواداری دارند و نه می توانند ارتباطی منطقی میان برخوردهای هواداری آقایان و خانمها ایجاد کنند.

فوتبال ما در این قسمت از فرهنگ بدجور باخته است!

بی عدالتی مکمل بی فرهنگی !

وقتی عدالت زیر سوال برود طبیعی است که فرهنگ جایگاهش را متزلزل ببیند. وقتی فدراسیون فوتبال به خودش اجازه بدهد از قوانین برای پیشبرد اهداف خودش و نه اهداف فوتبال استفاده کند طبیعی است که صدای اعتراض را بلند کند و این صدا حتی منجر به بی فرهنگی شود. فدراسیون فوتبال یک فصل تمام صبر می کند و رای پرونده شکایت جدایی یک بازیکن را اعلام نمی کند و کار به دشمنی هواداران با یک بازیکن می شود. دشمنی که قالبش اصلا فرهنگی نیست! واقعا سوال اینجاست چرا فدراسیون فوتبال به خود اجازه می دهد این چنین قانون را در مشت خود بگیرد که ثمره اش چیزی جز فحاشی و بی احترامی نیست؟!

اصلا قصد فدراسیون فوتبال از این کار چه بوده است؟ اگر بازیکنی خطای قانونی کرده چرا باید احکامش اعلام نشود تا بار سنگین فرهنگی روی فوتبال و ورزش کشور ایجاد شود؟!  آیا باید نقش فدراسیون فوتبال در تحریک هواداری که با مشتی پول به سمت بازیکن داخل زمین می رود را نادیده بگیریم؟ وقتی متولی فرهنگ ورزش و فوتبال خودش در بروز رفتارهای ناجوانمردانه در این ورزش می شود از چه نهادی باید توقع داشته باشیم که به فکر ارتقا سطح فرهنگ ورزش کشور باشیم!

سالها اعتبار باشگاهی زیر پا!

برخی ها خیلی راحت می گویند هواداری که از باخت تیمش که به ضرر تیم رقیب است، می تواند خوشحال شود قطعا ترویج کننده بی فرهنگی در ورزشگاه است! مگر استقلال تهران تیم کوچکی در فوتبال ماست که برای حذف پرسپولیس از آسیا و خوشایند هوادارانش به راحتی بازی اش را به حریف واگذار کند؟!

همه دیدند که هواداران این تیم از گل خوردن تیم محبوبشان خوشحالی می کردند. تیمی که با بزرگانی همچون ناصر حجازی ، منصور پورحیدری ، غلامحسین مظلومی ، علی جباری و ... تبدیل به نماد فوتبال ایران شد و اعضای بعدی این تیم پر افتخار در ایران و آسیا همه تلاش خود را به کار گرفتند تا این میراث بزرگ را حفظ کنند. اما حالا هوادارانش آرزوی شکست تیم محبوب خود را برای رسیدن به یک خواسته بی ارزش داشتند و برای رسیدن به آن هورا کشیدند!

پیشکسوت این باشگاه هم به گونه دیگر از این اتفاق خوشحال می شود و فریاد می زند که تیم رقیب در خانه بنشیند و بازیهای آسیا را از دور نظاره کند. آیا صعود این تیم به آسیا قطعی شده که چنین انرژی منفی در بین اعضای این باشگاه پرافتخار رسوخ کرده؟!

آیا شما این رفتار را جوانمردانه و با فرهنگ می بینید؟! فرقی نمی کند هوادار پرسپولیس باشد ، استقلال ، تراکتور یا سپاهان. این رفتار در شان هیچ هوادار باشگاه فرهنگی ایرانی نیست. ایرانی نه در شان هوادار هیچ هوادار فوتبال در دنیا نیست.

فوتبال باخت!

تراکتور سازی قهرمان می شود و هوادارانش به وسط زمین می روند و جشن قهرمانی خراب می شود. هواداری با فلاسک چای به زمین می رود و دیگری وسط زمین دراز می کشد تا عکس یادگاری بگیرد! واقعا چرا باید چنین شود؟! تراکتور قهرمان شده و کار بزرگی کرده است. چرا هوادارانش باید جشن قهرمانی اش را زیر سوال ببرند و اصطلاحا خرابش کنند؟ چرا باید بعد از جشن نیمه کاره ، این باشگاه اعلام کند دو هوادارش در مسیر ورزشگاه بر اثر تصادف از دنیا رفته اند. آیا این فوتبال ارزش جان آدمی را دارد؟! آیا جوانی هوادارانی که در بازی های تیمهای دیگر آسیب های جدی دیدند و یا جانشان را از دست دادند را از سر راه آورده بودیم که اینقدر راحت از دستشان بدهیم؟ یعنی نباید آنقدر از نظر فرهنگی غنی باشیم که بدانیم چنین آسیب های غیر قابل جبران  در فوتبال می تواند ارزش و جایگاه تک تک ارکان ورزش را زیر سوال ببرد. از کنار این اتفاقات نباید به راحتی گذشت. نباید اینقدر جایگاه فرهنگی را ضعیف کنیم که روح فوتبال کاملا از بین برود. بپذیریم این فصل فوتبال ما باخت. به آرزوهایی که برای فوتبال داشتیم و هنوز به همه آنها نرسیدیم. هرچند که هنوز به آینده امیدواریم. آینده ای که قرار است برایمان پر از جوانمردی و فرهنگ غنی باشد.